Զբոսնում էինք ճամբարականներով, նայում էինք մեր շուրջը, վայելում մաքուր և սառը օդը, միասին հաշվում էինք , թե քանի օր է մնացել գարնանը, չնայաց շուրջբոլորը արդեն արթնացել էր գարնան շնչով։
Ես սկսեցի զարմանալ նրանց նորանոր մտքերի և հանճարեղ լուծումների վրա։
Գիտե՞ք ամենից շատ ինձ ինչը ուրախացրեց…
Երջանկացա, երբ նկատեցի , որ երեխաները սիրում են բնությունը, տեսնում են նրա գեղեցկությունը.
նրանք անմիջապես նկատեցին պարզ և խաղաղ երկինքը
Գուցե չպատկերացնեք, բայց հավատացեք, նրանք խնդրեցին իմ բջջայինը և սկսեցին նկարել ջինջ երկինքը։ Դավիթը պահանջում էր , որ ինքը առաջինը նկարի ( լինելով սրտակեր, գիտեր , որ իրեն կզիջեն)
Իսկ Ռազմիկը պահանջում էր մայր և որդի իրավունքով։
Աննան գրպանից հանեց իր բջջայինը և նկարեց ՝ինքնավար, հիացած։
Խմբակային փորձում էինք ամպիկները նմանեցնել ինչոր պատկերների( ուղղաթիռ, սառույց, ձեռքեր )
Ահա վերևում տեղադրվածը իրենց նկարած հիասքանչ պատկերներն են։
Մեծահասակների նկարածը գուցե այսքան գեղեցիկ չստացվեր, որքան նրանց նկատած երկնագույն երկինքը ՝իրենց պարզ ու ջինջ հոգիների պես։
Մելինե Սիմոնյանի 
Թողնել մեկնաբանություն